"Bolaligimda menda o'zimga bo'lgan ishonch etishmagan. SHu sabab ham bolalar menga nisbatan zo'ravonlik qilishardi. Tabiatda ham shunday, yirtqichlar doim to'dadagi eng zaif o'ljalarga tashlanishadi. Men shunday zaif yigitlarning biri edim. O'sha payt o'zimni tutishim hozirgidan butunlay farq qilardi. Faqat pastga qarab, elkalarimni siqib yurardim. SHuning uchun ular menga kuchini ko'rsatishardi.
Jang sanati menga o'zimni himoya qilishni o'rgatdi. Undan ham muhimrog'i, o'zimga bo'lgan ishonchim uyg'ongandi. Men butunlay o'zgardim. Kim bilandir ko'rishsam, qo'llarini siqib, uning ko'ziga qarardim, boshqa hech qachon erga qarab yurmadim", - deydi Jorj Sen Per.
